AV Haarlem-runners schitteren in Oost-Groningen

Een verpletterend sportief optreden van de lange-afstandsgroep heeft in Winschoten diepe indruk gemaakt. Bij de 100 kilometerestafette op 13 september 2003 bracht de lange afstandsgroep een ijzersterk team op de been (op twintig benen…)

In 7 uur 35 minuten en 50 seconden werd het sterrenteam 36ste in een veld van ruim 250 estafetteteams. Apetrots poseerde de volgende ochtend een ietwat katerig team voor de deur van de herberg van BELLINGWOLDE, het gastvrije onderkomen in het Oost-Groningse land, waar bed, brood en bad, (en bier en pasta) de lopers en hun aanhang in optimale conditie hadden gehouden.

Heel fier was ons team op zichzelf en op alle individuen die mochten meeschitteren op die onvergetelijke zaterdag de dertiende. Onze coach, Evert, onvermoeibaar meefietsend en schema’s bijhoudend, kilometertijden roepend, had haarfijn berekend wie het eerst moest starten, wie daarna moest komen, en hoe lang iedereen onderweg mocht zijn. De tactiek was tijdens het weldadige ontbijt besproken, de langzaamste zou als eerste starten en dan zou ons team steeds verder vanuit de achterhoede oprukken naar de voorhoede, waar wij natuurlijk thuishoren als serieuze beoefenaars van de atletieksport. Want ja, wij hadden als uiteindelijke uitsmijter onze Chris, onze held die kan heersen tot in verre streken zoals Zuid-Afrika en Winschoten…

Weergaloos was de start van Sabine, onze enige vrouwelijke teamster in Winschoten, die de eerste tien kilometer volstrekt betrouwbaar afraffelde binnen het uur. Zij gaf het stokje over aan Lex, die in zijn karakteristieke slepende stijl als een van de weinigen, onder de door Evert ingeschatte tijd binnen was. Na Lex was de beurt aan ons erelid Dr. Martin, vanuit Hengelo toegevoegd, nauwelijks hersteld van zijn Jungfrau-avontuur van het voorafgaande weekend; hij verklaarde na afloop van zijn bijdrage aan iedereen die het horen wilde, dat deze 10 kilometer een leuk herstelloopje was, en eigenlijk moest je het maar zien als “poepen zonder drukken”?, een ietwat ouderwetse uitdrukking voor een jonge hond van net onder de vijftig.

En zo kwamen alle tien helden van AV Haarlem in actie, bloedserieus, dan wel bloeddorstig. Bert maakte het het bontst, want tegen alle sportiviteitsregels in nummerde hij al diegenen die hij inhaalde hardop tellend, dertig, eenendertig, tweeëndertig, drieëndertig, enz. enz. Woeste Bert was niet meer te stuiten, als een tijger zijn tegenstanders van achteren besluipend toonde hij geen enkel ontzag voor al die slachtoffers die hij verslond. Van enig besef van normen en waarden was geen sprake meer. Grijnzend, met ontbloot gebit, furieus, genadeloos, solliciterend naar collectieve wraak van zijn slachtoffers zigzagde hij over het slagveld van Heiligerlee, her en der kon je het gesnik horen van hardlopers die helemaal van de kaart waren geraakt door dit hardop-tellende monster Boesten. Er is door sommige tegenstanders bij de organisatie gevraagd om psychologische bijstand, maar het is mij niet duidelijk of de Groningse EHBO-ers ter plekke op dit fenomeen waren voorbereid.

Van Frank is nog steeds niet helemaal duidelijk welke middelen hij gebruikt om zo volstrekt daas over een parcours, of het nu tien of tweeënveertig kilometer is, te hobbelen. Dat hij nog niet onderzocht is door een dopingcommissie is een geluk voor het team, want voor en na de wedstrijd doet Frank altijd opvallend onschuldig, hij weet van de prins geen kwaad, neenee, natuurlijk niet, maar wie hem eens diep in de ogen kijkt, vooral na de eerste kilometer, kan niet anders dan concluderen dat er iets ongezonds in dat zogenaamde onschuldige lichaam steekt.

Nee, neem dan Adri, die loopt op bier, en komt in 40 minuten exact, zonder seconden, over de streep, maar dat is allemaal bekend. Veel bier, weinig bier, Belgisch bier, Thais bier, het maakt echt niet uit. Dat weet iedereen van Adri, en dat is het belangrijkste, eigenlijk het enige, wat er over hem te weten valt, het is algemeen bekend…

Jeroen Peeters onderweg

Jeroen Peeters onderweg

Net zoals van Jeroen bekend is, dat hij altijd na de eerste, goede helft van een wedstrijd, of dat nu over 800 meter,of over tweeënveertig kilometer gaat, zonder uitzondering in elkaar stort. Zijn verval is ook al algemeen bekend, en (laten we het alsjeblieft niet mogen meemaken) het kan goed zijn dat die tweede helft ooit nog eens een echte eeuwigheid gaat duren. Mensen in binnen- en buitenland die dit instorten van onze eigen Jeroenneke ooit hebben meegemaakt, spreken soms nog jaren later vol verwondering over dit instortgedrag. Zijn huidige persoonlijke coach schijnt inmiddels een nieuwe therapie op hem te hebben losgelaten: Jeroens voorliefde voor plotselinge dan wel absolute stilstand wordt tegenwoordig op foto’s vastgelegd: Jeroen bij een lantaarnpaal, Jeroen bij een kerk, Jeroen op een doodstil dorpspleintje in een Midden-Europees land, allemaal rustmomenten die Jeroen uiteindelijk tot meer stabielere schema’s moeten leiden. Wij wachten vol spanning af hoe dit zich verder ontwikkelt.
En zo liep ons sterrenteam het vuur uit de sloffen, echt!

Ja, ja, ja, er was veel randgebeuren bij dit 100-kilometer evenement. Er werd gegeten, gedronken, geslapen, er werden goede gesprekken gevoerd, en wat niet al. Er was van alles aan de hand, – maar het zou te ver voeren om alle details te onthullen over de manier waarop sommige teamleden uit hun bed getrapt moeten worden, of over hoe teamleden elkaar heerlijk masseren, en over hoe er biljartlessen worden gegeven om drie uur ’s nachts. Twee dagen en twee nachten van huis en haard verstoken, sommigen hadden hun partners lekker meegenomen, en hun koters, maar anderen namen de kans waar en ruilden het bekende thuisleven in voor een onverwacht toeven in Woeste Hoeven, al of niet met verzorging van Pascal, Charlotte, Chantal, Marianne, of Adri, of ik weet niet wie er allemaal meehielpen om dit allemaal tot een spannend weekendje-uit te maken.

Bert Boesten, Chris Pfrommer en Lex van der Pol in het basiskamp

Bert Boesten, Chris Pfrommer en Lex van der Pol in het basiskamp

Kortom: de teamgeest is weer aangescherpt, en de lange-afstanders die dit jaar achter het net gevist hebben: volgend jaar is er vast en zeker een herkansing…

adap

Van deze wedstrijd hebben we ook een fotoalbum.

Geplaatst op
20 september 2003
Auteur
Webmaster
Categorieën
Volgend bericht

Annuleren