Geschiedenis van het krachtcentrum

Samenvatting van het project krachtcentrum

Met het project ‘krachtcentrum’ bewees de vereniging dat het niet alleen in sportief maar ook in organisatorisch opzicht tot de top van de Nederlandse atletiek behoorde. Daarom verdient dit project een prominente plaats in het verenigingsarchief. Bij de samenstelling van dit verslag is gebruik gemaakt van de terugblik die Co Lagendijk in het jubileumboek ’90 jaar (H)AV Haarlem’ (op pag. 144 t/m 147) werpt op de jubileumviering 60 jaar “Haarlem” en de bouw van het krachtcentrum. Verder is geput uit clubbladen en zijn losse archivalia benut, en waren René Ruis en Nico Treep behulpzaam bij de fotolevering en -bewerking. Aanvankelijk was het idee om de archiefstukken apart in een kantoorordner te bewaren, maar  In tweede instantie is echter besloten om de historie en bijbehorende archiefstukken van het krachtcentrum, net als de clubbladen, in boekvorm uit te brengen. 

Een eigen krachtcentrum stond al lange tijd op het verlanglijstje van onze vereniging. 

In 1977 werd Ruud Kitseroo door het bestuur benaderd in verband met de beoogde bouw van dit centrum en een daartoe in te stellen bouwcommissie. Hij ontving bij die gelegenheid overigens geen indicatie van de financiële ruimte die het bestuur voor ogen had. In het clubblad van juli 1978 doet Ruud als voorzitter verslag van de werkzaamheden van de bouwcommissie, die verder bestaat uit Joop van Drunen (namens de Technische Commissie); Ben Imthorn (constructeur) en Gerard Zwart (technisch tekenaar). Ruud meldt dat de tekeningen inmiddels bij diverse instanties liggen en dat bij enkele aannemers prijzen zijn opgevraagd. Voorzien van de waarschuwing “Schrikt U niet” meldt hij dat het ontworpen gebouw ca. fl. 250.000,- zal gaan kosten. Dat bedrag heeft de vereniging natuurlijk niet en daarom is er een financiële commissie in het leven geroepen, aldus Ruud. De bouwcommissie hoopt op een flinke subsidie van de overheid en de NSF, en Ruud roept leden en sympathisanten met financiële initiatieven te komen.

Op de algemene ledenvergadering van maart 1979 komt ook dit punt aan de orde en meldt het bestuur dat de bouwvergunning weliswaar binnen is (voor de somma van maar liefst fl. 1.500,-) maar dat de financiering zo moeilijk zal zijn dat naar een minder luxe oplossing wordt gezocht. Een oplossing die slechts ca. fl. 50.000,- zal kosten – i.p.v. de ca. fl. 250.000,- die het door de bouwcommissie ontworpen plan zou gaan kosten. 

Najaar 1979 trad Joost de Bock af als voorzitter en werd bestuurslid Wim Westbroek, de vader van Mario, zijn opvolger. Het kerstnummer van dat jaar opent met onderstaande tekening van het krachtcentrum in de nieuwe opzet, en in het bijbehorende artikel van bestuurslid Bert de Jager worden voorzitter Wim Westbroek en secretaris Dick Bais in het zonnetje gezet voor hun rol bij de voorbereiding. Wim vooral voor het benutten van zijn relatie met bouwonderneming Elten in Ermelo, en Dick voor het aanvragen van vergunningen en subsidies, en voor het opstellen van financieringsmodellen. Hoewel het nieuwe plan minder luxe van opzet is, gaat het toch om een hele forse investering van ca. fl. 75.000,-. Zelfwerkzaamheid bij o.a. het aanleggen van de betonnen vloer en het graven van een lange sleuf t.b.v. aansluiting op water, elektra en riool zal weliswaar leiden tot een vermoedelijke besparing van ca. fl. 17.500,- , maar daarmee was de begroting nog lang niet rond.

Op 8 oktober 1980 zou de vereniging zestig jaar bestaan. Dat mocht niet ongemerkt voorbijgaan, dat moest gevierd worden. Dat was zeker de mening van een drietal prominente oudgedienden, Dick Hagtingius (Erevoorzitter), Emiel – “bloed aan de paal” – Bleijswijk (voormalig voorzitter en Lid van Verdienste) en Co Lagendijk (voormalig bestuurslid) – alle drie lid van de Reünistenclub van (H)AV Haarlem. Die Reünistenclub is ontstaan kort nadat het op 7 februari 1970 tijdens een buitengewone algemene ledenvergadering in Hotel-Restaurant Lion d’Or te Haarlem tot een scheuring kwam. Aan de ene kant met name de oudgedienden onder aanvoering van Dick Hagtingius, aan de andere kant vooral de jeugd – deels in het teken van die roerige tijd, waarin veel – zo niet alles – anders moest, deels opgejut door jeugdtrainer Joop van Drunen. 

• 

• 

• 

Bovengenoemd drietal benoemt zichzelf tot Actiecomité, maakt zich sterk voor deze viering en biedt het bestuur van de vereniging aan behulpzaam te zijn bij de financiering. 

Op 5 februari 1980 vindt ten huize van voorzitter Wim Westbroek overleg plaats met een bestuursdelegatie. Naast de financiering van het jubileum komt ook het eigen krachtcentrum en de financiering hiervan even aan de orde. Dit overleg is van bijzondere betekenis. Het leidt niet alleen tot herstel van de relatie tussen de vereniging en een groot aantal oud-leden, die zich na de scheuring in 1970 verenigd hadden in de Reünistenclub, maar ook tot ruime steun voor de financiering van het 60-jarig jubileum, en vervolgens ook voor de financiering van het krachtcentrum. 

Op 10 maart 1980 wordt het Actiecomité, tijdens een Algemene Ledenvergadering in gebouw Schuylenburght, officieel geïnstalleerd, samen met de jubileumcommissie, waar ook de leden René Ruis en Evert van Ravensberg en bestuurslid Dick Bais deel van uitmaken. De activiteiten om de realisatie van het krachtcentrum financieel mogelijk te maken alsmede het 60-jarig jubileum te vieren lopen parallel. 

Er wordt door de vereniging en het Aktiecomité een scala aan activiteiten en inzamelingsacties georganiseerd, waarbij ook zakenrelaties en potentiële sponsors worden benaderd. Reünisten, leden en oud-leden worden uitgenodigd in te schrijven op certificaten van een renteloze bouwlening, uitgeschreven door de atletiekvereniging “Haarlem”. 

• 

• 

• 

In april 1980 gaat een door Dick Hagtingius ondertekende steunbriefuit naar de Reünisten. Het is een brief in de klassieke Hagtingius-stijl, waarin de belangrijke (inter)nationale atletiekrol van de vereniging, maar ook de rol als trefplaats van en voor een trouwe vriendengroep, glansrijk wordt beschreven; het enthousiasme spat er weer vanaf.

De inzamelingsacties ter financiering van het jubileum zijn zo succesvol dat hiermee alle kosten kunnen worden betaald en er bovendien voor de vereniging ruim fl. 4.100,- overblijft voor de bouw van het krachtcentrum. Op de volgende pagina foto’s van de receptie en de feestavond, alsmede een door Co Lagendijk opgesteld overzicht om daarmee voor de penningmeester van de HAV, Hil Hartman-van Kleef duidelijk te maken hoe dit bedrag is opgebouwd.

Hoewel de financiering nog niet rond is, wordt wel begonnen met de bouw. Onder leiding van voorzitter Wim Westbroek en Wim Hartman (de echtgenoot van penningmeester Hil Hartman-van Kleef) wordt het betonijzer gevlochten en het beton gestort. 

• 

• 

Beide Wimmen, allebei VUT-ters, zijn dagelijks op de bouwplaats te vinden. Voor hun inzet ontvangen zij de A.Paulen-beker. Deze door Ad Paulen geschonken beker is opgedragen aan club- en atletiekicoon Hil van der Mey. Hil was van 1931 tot 1947 voorzitter van HAV Haarlem, en tevens erelid van de KNAU. Deze beker wordt de Paulen-beker genoemd, en staat voor een bijzondere inzet voor de vereniging.

Omdat er door zijn bouwwerkzaamheden te weinig tijd overblijft voor andere taken besluit Wim Westbroek afstand te doen van het voorzitterschap. Hij wordt in 1981 opgevolgd door Joop van Drunen, en secretaris Dick Bais wordt opgevolgd door Co Lagendijk. 

Op de algemene ledenvergadering van 30 maart 1981 neemt Co Lagendijk, als lid van de jubileumcommissie, de A.Paulen-beker in ontvangst. Co is niet alleen lid van deze commissie, maar heeft gewapend met de kennis en het netwerk van een bankman, diverse initiatieven ontplooid en acties ondernomen ten behoeve van de financiering van het zestig jarig jubileum en het krachtcentrum. Daaronder ook een tijdelijke lening van een bedrag van fl. 10.000,-. Zie onderstaande, op 2 december 1981 ondertekende akte.

Ook Joop van Drunen laat zich niet onbetuigd en biedt de vereniging een lening aan van fl.12.000,-.  De akte voor deze lening is eveneens op 2 december 1981 ondertekend.

Voor beide leningen geldt dat er een voor die tijd zeer lage rentevergoeding aan was verbonden.

Met beide leningen verkrijgt de vereniging als het ware “rugdekking” voor een in 1981, dankzij bemiddeling van Co Lagendijk, op gunstige condities met de ABN-bank afgesloten kredietovereenkomst van maar liefst fl.75.000,-.

Maar hoe sympathiek de leningen van Co en Joop ook zijn, ze zijn wel rentedragend en moeten op enig moment worden afgelost. 

Nadat voorjaar 1981 een subsidieaanvraag voor de zoveelste keer door de gemeente wordt afgewezen, neemt het bestuur, na grondig beraad, daarom het besluit een loterij te organiseren. 

Dat wordt de Superloterij, met als spectaculaire hoofdprijzen twee Citroëns, die met forse korting bij autobedrijf Hoogeveen zijn verkregen. Beoogd wordt om 1000 loten à fl. 150,- te verkopen.

Notaris Krans, als junior een talentvolle hoogspringer, is bereid de trekkingen gratis te verrichten. 

Op de 11^de en laatste trekking vallen de twee hoofdprijzen op lotnummers 319 en 033. Pikant detail: Joop van Drunen wint één van de auto’s!

Bij de begroting van de lotenverkoop is de lat erg hoog gelegd. Het beoogde aantal van duizend stuks  wordt weliswaar niet gehaald, maar er worden toch maar liefst zevenhonderd loten verkocht. De opbrengst is daarom minder dan begroot, maar in 1982 lukt het uiteindelijk toch om forse subsidies (waaronder fl. 50.000,- van de gemeente Haarlem en fl. 9.440,- van de provincie Noord Holland)binnen te halen, waarmee alle schulden en leningen kunnen worden afgelost. 

In zijn terugblik op dit eclatante succes meldt Co Lagendijk (op pag. 147 van het jubileumboek ‘90 jaar (H) AV Haarlem’ dat hij de politie nog op bezoek had gekregen omdat niet strikt was voldaan aan de bepalingen in de loterijwet, maar dat dit gelukkig met een sisser afliep.

Na de feestelijke opening van het krachtcentrum in 1981 breekt een periode aan waarin de vereniging dankbaar gebruik maakt van dit rijke bezit. Middels verhuur aan een select gezelschap, waaronder de afdeling CIOS van het Nova College, KAV Holland en Suomi, wordt jaarlijks ook nog een leuk bedrag aan huur binnengehaald. 

Er wordt door waarnemend voorzitter Joop van Drunen regelmatig gecontroleerd of de gebruikers zorgvuldig omgaan met de dure apparatuur en of de ruimte, na gebruik, netjes wordt achtergelaten. En als er ’s avonds groepjes van de eigen vereniging trainen, serveert Joop na afloop consumpties in het gezellige keukentje. Maar een vaste beheerder was er eigenlijk niet. Vanaf 2009 was het bestuur eindelijk weer goed bezet, inclusief een nieuwe voorzitter, in de persoon van Dick Bais. Joop trad terug als waarnemend voorzitter, bleef nog wel enige tijd “gewoon” bestuurslid en was nog steeds bij iedere training present. 

Leo van der Veer wierp zich op als beheerder van het krachthonk en besteedde veel tijd aan een grondige “sanering“ van de inboedel: kasten puilden uit met in de loop van enige decennia verzamelde prullaria. Massagezalven, die er kennelijk vanaf de opening hadden gelegen, werden afgevoerd; overtollige attributen uit de oefenruimte verhuisden naar de oud-ijzerhandel, en kasten werden opnieuw ingericht. Hij legde een handboek aan, met daarin een overzicht van de diverse aspecten die bij het beheer van de oefenruimte en het keukentje aan de orde komen. 

• 

• 

Samen met Dick Bais en een ingehuurde kracht werd een aantal buitenschotten vernieuwd, waarna er intensieve carbolineumrondes volgden. 

 ’s Winters bleek helaas in het keukentje dat de buizen van de centrale verwarming pal tegen de ijskoude buitenwand aan lagen, wat bij strenge vorst tot bevriezing leidde; een andere routing was dus dringend geboden. 

Medio 2012 meldde secretaris Peter Pijnaker zich met zijn in de architectuur- en bouwwereld opgedane kennis en ervaring aan het onderhoudsfront. Nadat in 2011 het grootonderhoud aan de buitenzijde nagenoeg was afgerond, werd het nu dus tijd voor grootonderhoud aan de binnenkant. 

Onder aanvoering van Peter wordt een kritische inspectie gehouden van de staat van onderhoud en de kwaliteit van de in de wanden van het gebouw aanwezige isolatie en ventilatie. Daaraan viel, nu het bouwwerk er inmiddels dertig jaar staat, het nodige te verbeteren. 

Leo krijgt helaas te horen dat hij longkanker heeft en gaat een zeer intensief behandelingstraject in. Hij valt daarom af als beheerder, maar Peter Pijnaker neemt zijn rol over, en samen met Dick Bais, voert hij in etappes het renovatietraject aan de binnenzijde uit. 

Daarbij wordt niet alleen de isolatie en ventilatie naar hedendaagse normen aangepakt, de loop van de verwarmingsbuizen verlegd, maar ook in de wand aan de noordzijde een groot raamkozijn gemonteerd. 

In 2019 zal de renovatie van het binnen-deel met een schilderbeurt zijn voltooiing vinden.

• 

• 

Al met al een zeer fors onderhouds- en verbeteringstraject van het in- en exterieur, maar het resultaat mag er zijn. Een prestatie van formaat en een bouwwerk waar AV Haarlem nog steeds trots op mag zijn!

© Leo van der Veer, 17 december 2018